“In de nacht hoor ik stemmen en kan ik bijna niet slapen. Overdag lig ik onder de boom.
Mensen parkeren daar en geven me eten. Zo weet ik dat er voor mij gezorgd wordt.”
Dit citaat raakt én confronteert. Achter deze eenvoud schuilt een harde realiteit: iemand leeft op straat, zonder zekerheid en zonder thuis.
Het gevaar is dat we eraan gewend raken. Dat we onmenselijkheid gaan accepteren alsof het vanzelfsprekend is.
Maar het is níét vanzelfsprekend. Niemand hoort de nacht door te brengen in angst en de dag te overleven met toevallig eten.
Menswaardigheid begint bij de basis: rust, veiligheid en erkenning.
👉 Want morgen kan het ook jouw broer, zus, buur of jijzelf zijn.
Herkenbaar blijven als mens
Leven op straat op Aruba
Wie op Aruba woont, kent dat gevoel. Je parkeert achter Botica Oduber en kijkt automatisch om je heen. Voor sommigen is dat kleine schrikmoment een kort gevoel, maar voor hem was het een permanente realiteit.
Ik sprak hem wekenlang op dezelfde plek. In het begin waren zijn ogen hard, scherp. Ik bracht eten, kleding en spullen om zich te wassen. Soms tekende hij, en met de lijnen op papier werd ook zijn blik zachter. Toch bleef hij altijd alert. Zonder horloge wist hij aan de drukte van het verkeer hoe laat het ongeveer was. ’s Nachts sliep hij nauwelijks – stemmen hielden hem wakker – en overdag zocht hij rust onder de boom. Voor ons klinkt dat abnormaal, maar voor hem was het de dagelijkse realiteit. Het onmenselijke werd normaal.
Leven op straat is een dagtaak. Weten waar je kunt slapen, wie je kunt vertrouwen, waar je eten vindt. Het is een overlevingsstrategie die langzaam alles opslokt: rust, vertrouwen, eigenwaarde. Vaak blijft alleen het etiket over: ‘verslaafde’. Maar achter dat etiket schuilt altijd een mens, met talent en potentieel.
Ik ben ervan overtuigd dat het anders kan. Als we als samenleving investeren in begeleiding, creatieve expressie en veilige plekken, komt er wérkelijke verandering. Niet alleen voor degene die op straat leeft, maar ook voor de omgeving. Veiligheid en basisvoorzieningen zijn geen luxe, maar basisrechten. Een samenleving laat zien wie ze is in hoe ze omgaat met haar meest kwetsbare mensen.
Daarom geloof ik in één affirmatie: menselijkheid is nooit optioneel. Jij en ik hebben altijd de keuze. Om weg te kijken en het onrecht te laten groeien, of omzien naar elkaar en te investeren in waardigheid en herstel.
